دستورالعمل اتصال لوله های پلی اتیلن بسته به تجهیزات و نوع کاربرد اتصالات پلی اتیلن نیز انواع مختلفی دارند. طرحی که در شکل 1 نشان داده شده است، در اکثر انواع اتصالات پلی اتیلن  مشابه است.

اتصالات مکانیکی نوع خنجری (پیوندی)

در اینجا نیز انواع مختلفی وجود دارند. طرحی که در شکل 1 نشان داده شده است، در اکثر انواع، مشابه است. در بین آن‌ها قطعاتی با طراحی ویژه متشکل از یک عایق الاستومری مثل یک اورینگ و یک ابزار لوله گیر برای انجام عایق بندی فشاری محکم و ایجاد قابلیت مقاومت در برابر بیرون کشیده شدن، وجود دارند. در طراحی این قطعات، لایی فلزی نیز در نظر گرفته شده است. در این نوع اتصالات، اپراتور سر لوله‌ها را آماده می‌کند، عمق پیوند را روی لوله علامتگذاری می‌کند.، و لوله را تا عمق مشخص شده برای نصب اتصال مورد نظر، «خنجر» می‌زند. این نوع اتصالات در اندازه‌هایی از ½ اینچ در مقیاس CTS تا 2 اینچ در مقیاس IPS در دسترس هستند و همگی جزء طبقه بندی I طراحی در استاندارد ASTM D2513(2) می‌باشند که بیانگر عایق بندی به همراه مهار کامل در برابر بیرون کشیده شدن است.

شکل 1. نمونه‌ای از اتصالات خنجری

کوپلینگ‌های مکانیکی پیچی

انواع و اقسام زیادی از کوپلینگ‌های «نوع پیچی» برای اتصال پلی‌اتیلن به پلی‌اتیلن یا سایر انواع لوله‌ها مانند لوله‌های PVC، فولادی و چدنی در ابعادی از ¼ 1 اینچ به بالا در مقیاس IPS در دسترس هستند. اجزای چنین اتصالاتی در شکل 2 نشان داده شده‌اند. این کوپلینگ‌ها هم مثل اتصالات فشاری مکانیکی بر اساس فشردن یک گسکت الاستومری حول انتهای هر یک از لوله‌های مورد نظر برای اتصال است و با این روش عایق بندی می‌شوند.

گسکت در اثر تنگ تر شدن کمربند به دیواره خارجی لوله فشرده شده و یک عایق فشاری ایجاد می‌کند. حلقه لوله گیر مقاومت در برابر بیرون کشیده شدن را ایجاد می‌کند که این مقاومت از استحکام تسلیم لوله پلی‌اتیلن بیشتر است. استفاده از حلقه لوله گیر در این کوپلینگ‌ها همانطور که در شکل نشان داده شده است، اختیاری است. وقتی که یک لوله پلی‌اتیلن تحت فشار قرار می‌گیرد، بدلیل وجود اثر پواسون قطر آن اندکی افزایش یافته و دچار قدری کوتاه شدگی می‌شود. در یک سری طولانی از لوله‌های پلی‌اتیلن، مجموع کوتاه شدگی می‌تواند آنقدر زیاد باشد که باعث جداشدن اتصالات مکانیکی مهار نشده‌ای شود که با لوله‌های پلی‌اتیلن هم راستا هستند.

این مسئله یکی از چالش‌های مهم در پیوستن یک لوله پلی‌اتیلن به یک لوله آهنی چقرمه است. با نصب مهارهای خارجی (ابزارهای لوله گیر یا مهارهای نرم؛ شکل 10 را ببینید) یا با نصب قلاب در خط لوله و یا استفاده از ترکیبی از هر دو روش می‌توان از جدایش اتصالات مکانیکی جلوگیری کرد. در صورت نیاز می‌توان از سایر مکانیزم های مهار برای تقویت مقاومت در برابر بیرون کشیده شدن در اینگونه اتصالات استفاده کرد. کارخانه سازنده می‌تواند با در اختیار گذاشتن اطلاعات لازم در این زمینه به کاربر کمک کند. استفاده از لایی فلزی در این نوع اتصالات به منظور حفظ لوله در زیر محل نصب حلقه عایق بندی و یا هر گونه ابزار لوله گیری که برای مقاومت در برابر بیرون کشیده شدن مورد استفاده قرار می‌گیرد، لازم است.

شکل 2. نمونه‌ای از کوپلینگ‌های مکانیکی پیچی برای اتصال لوله فولادی به لوله پلی‌اتیلن یا برای اتصال دو لوله پلی‌اتیلن

 

راهنمای نصب لایی فلزی در اتصال لوله های پلی اتیلن

توصیه شده است که در هنگام اتصال لوله‌ای پلی‌اتیلنی به انتهای مادگی یک لوله آهنی چقرمه یا PVC، برای اطمینان از اتصال خوب بین عایق در مادگی و لوله، یک لایی فلزی به قطر داخلی لوله اضافه شود. لوله را از نظر وجود لبه‌های روبه داخل بررسی کنید. اگر مقدار این لبه‌ها زیاد بود، لوله را کوتاه کنید تا این لبه‌ها حدف شوند. در صورت امکان از وسیله‌ای برای فشردن لایی فلزی در جای خودش استفاده کنید. استفاده از روان کننده‌ها، جایگذاری را تسهیل می‌کند. توصیه می‌شود از یک شوینده یا روغن سیلیکون استفاده کنید.
دو نوع لایی فلزی در بازار وجود دارند. لایی فلزی با قطر ثابت یکی از آن‌هاست که بر قطر داخلی لوله‌های در دست تعمیر، منطبق می‌شود (شکل 3 را ببینید). در هنگام استفاده از این نوع لایی فلزی باید اطمینان حاصل شود که اندازه درستی از آن‌ها برای جاگیری مناسب در لوله پلی‌اتیلن، مورد استفاده قرار گرفته است. از این لایی فلزی عموماً در خطوط لوله خدماتی با قطر کوچک استفاده می‌شود.

 

شکل 3. نمونه‌ای از لایی فلزی با قطر ثابت برای لوله‌های پلی‌اتیلن

شکل4a. لایی فلزی حلقوی دو تکه برای لوله‌های پلی‌اتیلن

 

لایی فلزی حلقوی دو تکه ، نوع دیگری از لایی فلزی است (شکل 4aرا ببینید). این لایی فلزی معمولاً از فولاد ضد زنگ ساخته شده و یک لایه تقویتی اگرچه نازک ولی مستحکم را بدون ایجاد خللی در خواص جریانی لوله بوجود می‌آورد. روش نصب آسان آن‌ها در شکل 4bنشان داده شده است.

شکل 4b. دستورالعمل آسان نصب

شکل 5. نصب لایی فلزی حلقوی دو تکه در لوله پی اتیلنی

 

اتصالات فلنجی و نقش آن در اتصال لوله های پلی اتیلن

رابط‌های فلنجی و ته زبانه‌های پلی‌اتیلنی

رابط‌های فلنجی پلی‌اتیلن برای استفاده در مواقعی که اتصال به یک فلز یا انواع خاص دیگری از لوله‌ها مدنظر است و یا در مواردی که یک قطعه لوله قابل باز شدن مورد نیاز است. «رابط فلنجی» و مدل کوتاه تر آن «ته زبانه» طوری طراحی شده‌اند که یک سر آن‌ها هم اندازه لوله پلی‌اتیلن مورد نظر برای جوش لب به لب است. سر دیگر آن بصورت فلنجی ساخته شده است که باعث ایجاد نگهدارندگی ساختاری و حذف نیاز به لایی فلزی می‌شود و در صورت استفاده از حلقه‌های پشتیبان فلزی اضافی می‌توان آن را به سر مشابه فلنج دار دیگری - که معمولاً یک فلنج 150 پوندی منطبق بر استاندارد ANSI است - متصل نمود.

دستورالعمل‌های کلی برای اتصال عبارت است از:
1. حلقه فلزی را با فاصله مناسبی از سر لوله بطوریکه از تداخل آن با عملکرد تجهیزات جوش لب به لب اجتناب شود، به درون لوله برانید.
2. در صورت استفاده از یک ته زبانه، ابتدا یک تکه لوله پلی‌اتیلن کوتاه را به سر لوله‌ای ته زبانه با جوش لب به لب، جوشکاری کنید. در صورت استفاده از یک «پایه فلنج»، معمولاً سر هم اندازه لوله پلی‌اتیلن بقدر کافی بلند است و انجام این مرحله ضرورتی ندارد.
3. فلنج را با جوش لب به لب به قطعه لوله پلی‌اتیلن جوش دهید.
4. زدودن لبه‌های جوش برای حرکت آسان حلقه پشتیبان و رسیدن به پشت فلنج، ضروری است.
5. سر فلنجی پایه را در محل مورد نظر قرار دهید، بطوریکه بتوان حلقه پشتیبانی را که قبلاً روی قطعه لوله پلی‌اتیلن قرار داده شده بود، به فلنج فلزی متصل نمود.
6. بست های فلنج را با الگوی متقاطع که معمولاً در اتصالات نوع فلنجی بکار می‌رود، طوری نصب و محکم کنید که لبه‌های فلزی و پلی‌اتیلنی فلنج را بصورت هم سطح و برابر بکشد. از فرآیند سفت کردن فلنج برای کشیدن دو قطعه لوله بسمت هم استفاده نکنید.

در فشاری‌های پایین در حد psi 80 و کمتر، نیازی به استفاده از گسکت نیست. در فشارهای بالاتر، لبه دنده دار پایه فلنج به حفظ لایی در جای خود کمک می‌کند. دندانه‌های لبه فلنج باید دندانه‌های بسته، مجزا و هم مرکز باشند، برعکس یک ترانشه پیوسته مارپیچ که می‌تواند بعنوان مسیری برای نشتی مایع درون لوله عمل نماید.

حلقه‌های پشتیبان استاندارد برای فشارهایی در حد psi 160، حلقه‌های کلاس D و برای فشارهای بالاتر حلقه‌های کلاس 150 ارائه شده در استاندارد AWWA C207 می‌باشند. مواد اولیه حلقه‌های پشتیبان، از فولاد، چدن اعلا، چدن اپوکسی، یا فولاد ضد زنگ تشکیل شده‌اند. حلقه‌های پشتیبان ساخته شده از آهن چقرمه و فایبرگلاس هم در دسترس هستند. در خدمات زیر سطحی، استفاده از لعاب و حفاظت کاتدی برای حفاظت از حلقه‌های پشتیبان فلزی در برابر خوردگی، مناسب است. یک طرف حلقه پشتیبان باید گرد یا کج بُر شود. این لبه رو به پشت فلنج عایق ساز سطحی جای می‌گیرد.

استفاده از یک فلنج تمام پلی‌اتیلنی بدون حلقه پشتیبان توصیه نمی‌شود، چراکه فلنج های پلی‌اتیلنی نیازمند فشاری یکنواخت بر کل سطح عایق بندی شده هستند. فلنج پلی‌اتیلنی بدون حلقه پشتیبان، در بین بست ها دچار نشتی می‌شود. فلنج ها از نظر طول کلی‌شان با ته زبانه‌ها تفاوت دارند. فلنج بلند تر است و این مطلب موجب می‌شود بتوان آن را مثل یک لوله در گیره دستگاه جوش قرار داد.

از آنجا که حلقه پشتیبان پیش از جوشکاری در فلنج قرار می‌گیرد، نیازی به زدودن لبه‌های خارجی جوش وجود ندارد.
ته زبانه کوتاه است و برای استفاده از آن در جوش لب به لب، به یک نگهدارنده مخصوص ته زبانه نیازمندیم. بعد از اتصال ته زبانه با جوش لب به لب به لوله، باید لبه‌های خارجی جوش را زدود تا بتوان حلقه پشتیبان را پشت فلنج سطح عایق بندی قرار داد. در مناطق عملیاتی، استفاده از فلنج ها بر ته زبانه‌ها ارجحیت دارد.

شکل6. سرهم بندی فلنج

شکل 7. سر هم بندی چند راهه جوشکاری شده با فلنج ها و حلقه‌های پشتیبان

 

شکل8. سطح مقطع طولی محل اتصال دو لوله توسط پایه فلنج

 

گسکت فلنج چیست؟ و نقش آن در اتصال لوله های پلی اتیلن

استفاده از گسکت فلنج در بین فلنج های پلی‌اتیلنی ضرورتی ندارد. در فشارهای پایین تر (کمتر از psi 80)، وجود سطح عایق بندی دنده دار فلنج، کفایت می‌کند. استفاده از گسکت در فشارهای بالاتر و در فلنج های مورد استفاده برای اتصال بین پلی‌اتیلن با غیر پلی‌اتیلن، ضرورت دارد. در صورت استفاده از گسکت، جنس آن باید از نظر شیمیایی و حرارتی با سیال داخل لوله و محیط خارج آن مطابقت داشته و همچنین سختی، ضخامت و فرم مناسبی داشته باشد.

استفاده از گسکت در دماهای بالاتر نیازمند داشتن قابلیت‌های دمایی بالاتر است. ضخامت گسکت باید حدود یک هشتم تا 3 شانزدهم اینچ (3 تا 5 میلی متر) و سختی آن باید حدود 60 تا 70 Shore A باشد. گسکت هایی که بیش از حد نرم یا ضخیم باشند، ممکن است تحت فشار بترکند. عموماً گسکت های سخت، عایق بندی ایجاد نمی‌کنند. نوع تمام لبه یا نوع درجی از متداول‌ترین انواع گسکت ها هستند. گسکت های تمام لبه بیشتر روی قطرهای بزرگ بکار می‌روند، چرا که پیچ‌های فلنج ضمن محکم نگهداشتن اجزا با همدیگر، گسکت انعطاف‌پذیر را در جای خودش حفظ می‌کنند. معمولاً از گسکت های نوع درجی بیشتر روی لوله‌هایی با اندازه کوچک‌تر استفاده می‌شود.

پیچ فلنج چیست؟ و نقش آن در اتصال لوله های پلی اتیلن

معمولاً فلنج های مجاور را با پیچ‌ها و مهره‌های شش وجهی یا میله‌های رزوه شده و مهره‌های شش وجهی به هم متصل می‌کنند. مواد سازنده پیچ‌ها در لوله‌های تحت فشار باید دارای مقدار مقاومت کششی معادل حداقل درجه 3 SAE و در لوله‌های غیر فشاری حداقل درجه 2 SAE باشند. در زیر زمین، زیر آب و سایر محیط‌های خورنده، باید از مواد مقاوم در برابر خوردگی استفاده شود. اندزه پیچ فلنج ها به میزان یک هشتم اینچ کوچک‌تر از قطر حفره بست ها می‌باشد. باید بین مهره و حلقه پشتیبان از واشرهای مسطح استفاده شود.
پیچ‌های فلنج باید تمام پهنای اتصال فلنجی را در بر بگیرند و طول رزوه شده کافی برای بسته شدن کامل مهره داشته باشند.

مونتاژ فلنج

فلنج های مجاور، پیش از بسته شدن به یکدیگر باید هم راستا شوند. بستن فلنج های غیر هم راستا می‌تواند موجب بروز نقیصه در فلنج شود. فلنج های رو زمینی یا بالای زمینی باید برای اجتناب از تنش‌های خمشی، بخوبی محافظت شوند. اتصالات فلنجی زیرزمینی به دستگاه‌های سنگینی مانند شیر فلکه‌ها، شیر آتش نشانی یا لوله‌های فلزی، مستلزم استفاده از شالوده نگهدارنده‌ای است که از خاک سنگریزه‌ای (پودر سنگ) متراکم شده و پایدار یا خاکریز سنگریزه‌ای متراکم و پایدارسازی شده با سیمان و یا بتن مسلح ساخته شده است. اتصالات فلنج داری که در مجاورت لوله‌های عبوری از دیوارهای سازه‌ای بکار می‌روند، باید برای مقاومت در برابر بارگذاری برشی، دارای نگهدارنده ساختاری باشند.

قبل از نصب، رزوه‌های پیچ فلنج، واشرها و مهره‌ها را با روان کننده‌ای غیر سیال، چرب کنید. سطوح عایق بندی فلنج و گسکت باید تمیز و عاری از بریدگی‌ها یا ناودانی شدگی‌های شدید باشند. اجزای فلنج را به حالت شل سر هم کنید. پیچ‌ها را با دست سفت کرده و هم راستا بودن را بررسی کنید. در صورت لزوم، هم راستا سازی را تنظیم کنید. پیچ‌های فلنج را باید با بستن مهره‌ها به میزان گشتاور مساوی، سفت نمود. هر پیچ را با توجه به الگو و میزان گشتاور توصیه شده توسط کارخانه سازنده فلنج، سفت کنید. پلی‌اتیلن و گسکت (در صورت استفاده) دچار یک سری فشار خواهند شد. بنابراین توصیه می‌شود یک بار دیگر بعد از گذشت حدود یک ساعت از سفت کردن اولیه، مهره‌ها را سفت کنید. با الگوی متقاطع، هر پیچ را به میزان گشتاور نهایی سفت کنید. برای خطوط لوله پر فشار یا خطوط لوله‌ای که از نظر زیست محیطی حساس یا بحرانی هستند، توصیه می‌شود بعد از گذشت حدود 4 ساعت از دومین سفت کردن، برای بار سوم پیچ‌ها را سفت کنید.

حالت‌های خاص

در هنگام اتصال به مواد شکننده‌ای مثل چدن، هم راستا سازی دقیق و سفت کردن با دقت ضرورت دارد. میزان گام‌های افزایش گشتاور نباید از ft-lb 10 فراتر رود. فلنج ها و ته زبانه‌های پلی‌اتیلنی، تمام لبه نیستند، بنابراین سفت کردن باعث ایجاد تنش خمشی در لبه فلنجی آن‌ها می‌شود. سفت کردن بیش از حد، هم راستاسازی نادرست، یا سفت کردن بصورت نامساوی می‌تواند باعث شکستن فلنج های ساخته شده از مواد شکننده شود..

در هنگام اتصال یک پایه فلنج یا ته زبانه پلی‌اتیلنی به یک شیر فلکه پروانه‌ای فلنج دار، قطر داخلی فلنج متصل به لوله باید از نظر چرخش دیسک شیر فلکه در آن مورد بررسی قرار گیرد. دیسک شیر فلکه در حالت باز بودن شیر، به داخل بدنه فلنج یا ته زبانه وارد می‌شود. در صورت تداخل فلنج لوله با دیسک، عملکرد شیر فلکه دچار محدودیت می‌شود. در صورت وجود مشکل در چرخش می‌توان از یک فاصله گذار استوانه ای بین فلنج های مجاور استفاده نمود و یا می‌توان حفره فلنج لوله را اندکی کج بُر نمود. میزان کج بُری در سطح عایق بندی نباید از 10% قطر داخلی فلنج فراتر رود و همچنین نباید به میزان بیش از 20% ضخامت فلنج، به درون فلنج ورود پیدا کند. در صورت استفاده از صفحات فاصله گذار ، طول پیچ فلنج باید به اندازه طول جدا کننده افزایش پیدا کند.

فلنج های مکانیکی

فلنج های مکانیکی هم در دسترس هستند و در شکل 9نشان داده شده‌اند. در این اتصالات، ترکیبی از کوپلینگ‌های نوع پیچ مکانیکی که در شکل 2 نشان داده شده است. با استفاده از این اتصالات می‌توان از یک اتصال یا شیر فلکه فلنجی به انتهای ساده لوله، اتصال برقرار کرد. در سر کوپلینگ این قطعه اتصالی، در صورت بکار رفتن برای اتصال به لوله پلی‌اتیلن، باید از یک لایی فلزی استفاده شود. ممکن است در طراحی فلنج های مکانیکی، مقاومت لازم برای مهار در برابر بیرون کشیده شدن، لحاظ شده یا نشده باشد. در هنگام اتصال لوله‌های پلی‌اتیلن و در صورت عدم ایجاد مهار توسط فلنج مکانیکی، باید از ابزارهای مهار استفاده شود. برای دریافت کمک در انتخاب نوع مناسب برای کاربرد مورد نظر، با کارخانه سازنده این اتصالات تماس حاصل کنید.

شکل 9. فلنج مکانیکی نوع پیچی

اتصالات مفصلی سخت ساخته شده از آهن چقرمه (DI) به لوله‌های پلی‌اتیلن

مفاصل سخت، اتصالاتی ساخته شده از آهن چقرمه هستند که به منظور اتصال لوله‌های PVC یا DI به سایر انواع لوله‌ها از جمله لوله پلی‌اتیلن، طراحی شده‌اند. این اتصالات بسته به کاربردشان، در انواع مختلفی وجود دارند. بیشتر مفاصل سخت دارای یک فلنج یا یک پایه MJ برای اتصال به لوله پلی‌اتیلن هستند. در سمتی که لوله ساخته شده از آهن چقرمه قرار دارد، یک فلنج مگالوگ به لوله وصل شده و قبل از بستن مگالوگ به فلنج مفصلی، یک گسکت روی لوله و داخل مفصل نصب شده است. برای کامل شدن تشکیلات، یک کیت اتصال مکانیکی پلی‌اتیلنی استاندارد روی سر لوله پلی‌اتیلن اتصال مفصلی بکار رفته است. مطمئن شوید که از دستورالعمل پیشنهادی کارخانه سازنده برای بستن این تشکیلات استفاده می‌شود (شکل 10 را ببینید).

 

شکل 10. اتصالات مفصلی سخت ساخته شده از آهن چقرمه (DI) به لوله‌های پلی‌اتیلن

از نوع دیگری از طراحی مفصل سخت که به آن مفاصل سخت «تک بست » گفته می‌شود، می‌توان برای اتصال لوله پلی‌اتیلن به لوله PVC یا DI استفاده کرد. این طراحی مشابه یک رابط مکانیکی پلی‌اتیلنی استاندارد است، اما یک حلقه قفل کننده ویژه دارد که لوله پلی‌اتیلن را برای اجتناب از بیرون کشیده شدن، محکم می‌گیرد. توصیه می‌شود از یک لایی فلزی در داخل لوله پلی‌اتیلن استفاده شود، بخصوص اگر نسبت ابعادی لوله بیش از 11 باشد. این اتصال با سرعت زیادی در ناحیه عملیاتی قابلیت نصب دارد و ممکن است از آن برای تعمیرات هم استفاده شود. در مورد کاربردها و توصیه‌های مربوط به مهار، با کارخانه سازنده مفصل مشاوره نمایید.

شکل 11. اتصال مفصل سخت تک بست

اتصال لوله پلی‌اتیلن به انتهای مادگی لوله PVC یا DI

یکی دیگر از راههای مهار اتصالات اشاره شده در بالا، استفاده از قلاب مهار و وصل کردن قطعه مهار انعطاف‌پذیر به لوله پلی‌اتیلنی است. این مهارهای انعطاف‌پذیر، برای رسیدن به عمق مناسب گیر کردن خنجر در مادگی PVC یا DI، با الکتروفیوژن به لوله پلی‌اتیلن متصل می‌شود و صفحه قلاب مهار، پشت آن‌ها وصل می‌شود. سر دیگر قلاب مهار به پشت رابط DI یا PVC وصل می‌گردد. لوله پلی‌اتیلن را تا جایی که انتهای آن مهار انعطاف‌پذیر برسد، در مادگی PVC یا DI نصب کنید و میله‌های پیچ را برای اجتناب از جدایش تشکیلات، سفت کنید. همانطور که در بالا بحث شد، توصیه می‌شود برای حفظ تماسی صحیح و همراه با عایق بندی در اتصالات PVC یا DI، یک لایی فلزی در داخل لوله پلی‌اتیلن نصب شود.

شکل 12. اتصال لوله پلی‌اتیلن به انتهای مادگی لوله PVC یا DI با استفاده از مهارهای انعطاف‌پذیر روی لوله پلی‌اتیلن

اتصال پایه‌های مادگی پلی‌اتیلن به انتهای لوله‌های PVC یا DI

برخی از پایه‌های مادگی پلی‌اتیلنی در ابعادی تا 24 اینچ در مقیاس IPS در دسترس هستند که برای سازگاری با پیکر بندی داخلی پایه MJ استاندارد، تراش خورده‌اند و به منظور اطمینان از تماس عایق بندی شده، یک حلقه پشتیبان بیرونی از جنس فولاد ضد زنگ روی آن‌ها نصب شده است. یک فلنج پشتیبان در پشت پایه اتیلنی و یک فلنج مگالوگ روی لوله PVC یا DI همراه با این اتصالات هستند. برای اتصال قطعات اینگونه تشکیلات به یکدیگر از پیچ‌ها و عایق‌های MJ استاندارد استفاده می‌شود.

شکل 13. اتصال پایه‌های مادگی پلی‌اتیلنی به انتهای لوله‌های PVC یا DI

شیر فلکه DI با دو انتهای پلی‌اتیلنی

در اکثر سیستم‌های انتقال آب آشامیدنی، بین شاه لوله و شیر آتش نشانی، یک شیر فلکه نصب می‌شود. این شیر فلکه را می‌توان با استفاده از تشکیلات خاصی و با توجه به دو انتهای پلی‌اتیلنی آن در خط لوله جوشکاری نمود، و برای لوله‌هایی با اندازه تا 12 اینچ در دسترس است. در این تشکیلات، در هر طرف شیر فلکه، یک سر لوله پله اتیلنی نصب شده است.

شکل 14. شیر دروازه‌ای ساخته شده از آهن چقرمه با دو انتهای پلی‌اتیلنی

اتصال جداشدنی پلی اتیلن

استفاده از اتصالات جداشدنی موجب سهولت در نصب و جایگزینی اتصالات فلنجدار در طی عملیات بهبود سیستم‌های لوله‌کشی می‌شود. استفاده از اتصالات جداشدنی، راه حلی برای اضافه کردن، تعمیر و یا جایگزینی اتصالات فلنج دار در یک سیستم لوله‌کشی فلنج دار است. در همه کاربردها، نیازمند یک اتصال جداشدنی مهار شده هستیم، مگر آنکه خلاف آن خواسته شده باشد .
طراحی قابل تنظیم و لغزشی اتصالات موجب می‌شود بتوان از آن‌ها برای نصب در جدایش‌های عریض یا در جاهای تنگ استفاده نمود و نیاز به اندازه گیری دقیق بین اتصالات فلنجی را از بین می‌برد. این اتصالات از اندازه 2 اینچ به بالا و برای لوله‌های ساخته شده از آهن چقرمه و یا سیستم‌های لوله‌کشی پلی‌اتیلن فلنج دار در دسترس هستند. فلنج های استاندارد، فلنج های کلاس D استاندارد AWWA C207 هستند. سایر فلنج ها بر حسب درخواست ساخته می‌شوند.

شکل 15. اتصال جداشدنی

رابط اتصالات مکانیکی (MJ)

لوله پلی‌اتیلن را می‌توان با استفاده از یک رابط MJ به شیرهای آتش نشانی سنتی، شیر فلکه‌ها و لوله‌های فلزی متصل کرد. قبل از جوش، یک حلقه آب بندی که می‌تواند به یک اتصال مکانیکی استاندارد منطبق بر ANSI یا AWWA متصل شود، در پشت رابط قرار می‌گیرد. در صورت استفاده از حلقه آب بندی، استفاده از ابزارهای مهار روی لوله پلی‌اتیلن ضرورتی ندارد.

شکل 16. کاربرد متداول رابط‌های MJ پلی‌اتیلنی

اتصالات واسط (TF)

روش‌های دیگری برای اتصال پلی‌اتیلن به فلز وجود دارند. اتصالات واسط (TF) که از قبل در تأسیسات کارخانه سازنده مونتاژ شده‌اند، در دسترس می‌باشند. این اتصالات معمولاً در برابر بیرون کشیده شدن مهار شده هستند، عایق بندی تحت فشار دارند و مقدار استحکام کششی بیش از استحکام کششی لوله پلی‌اتیلن سیستم لوله‌کشی را دارا هستند. با این همه، کاربر همواره برای دانستن قابلیت‌ها و محدودیت‌های طراحی هر یک از محصولات، باید فقط بر اطلاعات دریافتی از کارخانه سازنده اتکا کند. اتصالات واسط (TF) در همه اندازه‌های متداول لوله از مقیاس CTS به بالا، از جنس مواد پلی‌اتیلنی و با یک قطعه لوله پلی‌اتیلن کوتاه برای اتصال به بخش لوله پلی‌اتیلن، در دسترس هستند. سر فلزی آن یا یک برجستگی برای جوش لب به لب با رزوه نَری یا مادگی دارد، یا برای سبک ویکتالیک (14) دندانه دار شده است، یا برای اتصال به یک فلنج 150 پوندی ANSI، به آن فلنج نصب شده است.

شکل17. اتصال استاندارد مورد استفاده برای گذار از لوله پلی‌اتیلن به لوله فولادی

شکل 18. اتصال واسط (TF) -لوله پلی‌اتیلن به لوله PVC

اتصالاتی که لوله پلی‌اتیلن را به لوله غیر پلی‌اتیلنی متصل می کنند.

شکل 19. اتصال واسط (TF) -لوله پلی‌اتیلن به لوله DI با رابط MJ

شکل 20. اتصال واسط (TF) هرزه گرد شیر آتش نشانی -لوله پلی‌اتیلن به لوله DI